De oorspronkelijke kerk van Jezus viel weg

Toen Jezus op aarde was, riep hij twaalf apostelen en gaf hun het gezag om te prediken, te dopen en zijn volgelingen te leiden. Toen Jezus de aarde had verlaten, bleven de apostelen door de Heilige Geest zijn leiding ontvangen. Zij vestigden kerkgemeentes in het eeuwenoude Rome, Athene en andere plaatsen. Maar het bleek een voortdurende worsteling om de nieuwe christelijke bekeerlingen volgens de leer te laten leven.

Toen de kerk groeide, werden de apostelen geconfronteerd met onenigheid onder de gelovigen en felle tegenstand van ongelovigen. Veel apostelen stierven de martelaarsdood en veel mensen waren het oneens over de betekenis van de leringen van Jezus. Men vestigde diverse kerken zonder Gods gezag daartoe te hebben. Die kerken weken af van de oorspronkelijke kerk van Jezus Christus.

Als gevolg onderging het christendom een wijdverbreide afval oftewel afwijking van de voornaamste godsdienstige overtuigingen. Gods priesterschap, oftewel het gezag om in zijn naam op te treden, ging verloren. Zuivere beginselen werden verbasterd, en uiteindelijk waren er van de ware leringen van het evangelie nog slechts fragmenten over.

In de 16e eeuw zagen hervormers zoals Maarten Luther en Johannes Calvijn in dat het christendom afvallig was geworden. Zij probeerden de christelijke kerk in haar vroegere staat terug te brengen en die meer in overeenstemming met de Bijbelse leer te brengen.

Het was echter niet genoeg om de oorspronkelijke kerk van Jezus Christus slechts te ‘reformeren’. Bepaalde beginselen en ware leringen waren al lang geleden verloren gegaan, samen met het priesterschapsgezag om in Gods naam op te treden. De Kerk van Jezus Christus zou in zijn geheel moeten worden teruggebracht, in ere hersteld, of met andere woorden hersteld.